Konu: Siyah ile GÖKKUŞAĞINA REST

Adını sayıklarken eli tırpanlı bir meleğe, ayaklanan bir acım dile geliyor; İntihar sanığı değildir ruhum. Ben zehirli bir düş yedim sadece...

╔══╗
╚╗╔╝
╔╝(¯`v´¯)...
╚══`. Siyah~

Açtı kapıyı başı önünde çıktı dışarı. Elleri montunun fermuarında kararsız öylece kala kalmıştı. Güneşe aldırmadan çevirdi başını ve baktı önce göğe sonra sağına. Davetkâr bir tavırla indirdi ve özgür bıraktı montunun fermuarını, havayı hissetti sarıldı soğuğa. Çantasından çıkarttığı paketten bir sigara aldı ve götürdü dudaklarının arasına. Telaşla çakmağını aradı elleri, gözlerinde bir endişe vardı. Arayış içindeki ellerinden sağ olanını montunun cebine götürdü ve anlamsız bir tebessüm aldı yüzünü, acele ile tutuşturdu dudaklarının arasından yaylanan sigarasını. Derince içine çekti bugüne kadar solumamış gibi. Elinde amaçsız kalmış çakmağını umursamaz bir tavırla attı herhangi bir cebine ve başını hafifçe eğerek aldı dudaklarının arasındaki sigarayı iki parmağının arasına, ayırdı dudaklarından. Sol kolu uyuşmuşça bileği işe hafif ve narin göğe yönelmiş duruyordu, çantası öylece sallanıyordu. Hızlıca kaldırdı başını tekrar, fazla yukarı olmamak suretiyle ve saçını yana doğru atarak geri verdi aldığı tüm nefesi hayata olan kızgınlığını haykırır gibi. Birkaç adım atmıştı ki solundaki bakışları farketmişçe döndü ve baktı gözlerime. Gülümsedi. Saçlarını yine savurdu rüzgara karışmasını istermişçesine. Gözlerimden ayrıldı bakışları sol kolunda çantası, sigarasını içerek yürümeye devam etti. Solunda kalamadım hızlı adımlarla beni ardında bırakıp kayboldu kalabalığın arasında. Sigarasının izmaritini basmıştı sanki göğsüme. Kendime gelebildim ama bulamadım ne onu ne de rujunun bulaşma ihtimali olan o izmariti.

Latinya
“Tanımadığı bir insana hayranlık duyabilir mi bir insan? Hiç dokunmadığı, sesini hiç duymadığı, yüzüne hiç bakmadığı, yanından tesadüfen dahi olsa geçişmediği, sadece fotoğraflardan tanıdığı bir insanın hayranı olabilir mi sahiden?

Yaşam tarzı, eli, yüzü, gözü ve fiziği. Herşeyiyle hayran olduğum bir insan var. Hatta umursamazlığıyla bile… İnsan tanımadığı bir insandan hayata yönelik şeyler öğrenemez demeyin, çok da güzel öğrenir. İhaneti öğrenir, çekip gitmeyi öğrenir, iz bırakmayı ve ulaşılmazlığı öğrenir… Daha bir çok şey…
Öyle bir gidiş ki bu beni bile hayran bıraktı ardından. Ne anıları silindi bizim dünyamızdan, ne gidişi eksik oldu çerçevemizden. Biz sandığımız, bir sandığımız dünyada aslında hep 3 Kişiydik. Benim kabullenemediğim, onun hissettirmediği, diğerinin ise hiç bilmediği. Ne fotoğrafları eksik oldu aramızdan, ne de yaşattığı acıları. Öyle bir gitmenin geride kalışıydı ki bu hep ardından baktırdı haberi olmadan. Bir hata yaptıysak bize, diğerinin hatasının üstünden konuşulduk. ” O da burada bana bunu yapmıştı ”… Duymadığı kavgalar edildi onun için ve hiç okumayacağı yazılar yazıldı, benden ona, ondan diğerine… Gittiği şehir güzeldi, ayrıldığı şehir ihanet. Gittiği şehir de hayat vardı, ayrıldığı şehirde kıyamet. Yazın sevilmiş, kışın terketmiş ya. Bizde kış sevilmezdi, diğerinin haberi bile olmadan.. Ben kış’ı sevdirmeye çalıştım, diğeri ihaneti. Ben yazı kışa katmaya, araya da azıcık bana karşı sevgi sokmaya çalıştım. Diğeri herşeyden habersiz hepimizden en uzakta… Diğeri kaldı, ben hep gittim olduğumuz yerden. Ben ağladım, o sustu, diğeri hala habersiz…
Senelerdir varken yoktum ben, diğeri ise vardı hiç olmamışken. Ben bilinçsiz ve gözü kapalı.. Kendisinden habersiz, buradan habersiz… Ama Diğeri Öyle bir kalmış ki burada ne ayak izleri ne de sesleri eksik oluyor mahallemizden. Diğeri bilmese bile biz de yaşatmışız onu beraber. Birken biz olduk sanmışım, meğerse ben hariç herkesmişler… Şimdi ben kaldım, hepsi gitti. O ve diğeri…
Diğeri yine herşeyden habersiz. O ise çok kızdığı, küfürler ettiği diğerine benzer… Hatta aynı… farksız…

Ama hayranlık işte, öyle duruyor yanımda. Benimle uyuyor, benimle kalkıyor, benimle geziyor. Bir gidiş diyorum, bir gidiş bu kadar kusursuz olamaz. Bir enkaz bu kadar vazgeçilmez olamaz… Bunu başardığı için hayranım o kıza… Sadece bunun için…
Sevildiği için, unutulamadığı için…
Biz sanarken ben, daima yanımızda ”diğeri” olduğu için.”

Hep bir yerlere, bir şeylere yetişme telaşındasınız değil mi?
Hiç vaktiniz yok, ..."Fast live", "Fast food", "Fast music", "Fast love"...

Dikte ettirilen "yükselen değerler", "in" ler, "out" lar...
Buna benzer bir odada, şanslıysanız gökyüzünü görebilen bir pencere ardında bitecek hepsi.

Dostluğu klavyelerinde, yaşamı monitörlerinde arayanlar,
Size sesleniyorum!

Hangi tuş daha etkilidir ki sıcacık bir gülüşten ya da hangi program verebilir bir ağaç gölgesinde uyumanın keyfini?

Copy-paste yapabilir misiniz dalgaların sahille buluşmasını?
İçinizi ısıtan gün ışığını gönderebilir misiniz maille arkadaşlarınıza?

Sevgiyi tuşlarla mı yazarsınız? Öpüşmek için hangi tuşlara basmak gerekir? Ya da geri dönüşüm kutusunda saklanabilir mi kaybolan zaman?

Doğayı bilgisayarlarına döşeyenler, neden görmezsiniz bahçedeki akasyanın tomurcuklandığını?

Ve ıslak toprak kokusu var mıdır dosyalarınız arasında? Koklamak, duymak, dokunmak, yok mu yaşam skalanızda?

Bilgi toplumu oldunuz da, duygu toplumu olmanıza megabaytlarınız mı yetmiyor?

Müşfik Kenter

-Hani bazen insan birini yanında tutmayı bilmez, ama onun yokluğunu da istemez.
-Kaybetmeyi göze alamaz,
ama kazanmak için mücadele etmez.
-Bağlanmaya cesaret edemez,
…ama ondan tamamen kopmayı da beceremez.
... -Ne sevilmekten vazgeçer, ne sevmeyi bilir..

Hani çok sonra zaman geçer de kaybeder ya,
İşte o zaman dökülür dudaklardan, itiraf edercesine:

“-Ne gözümü alabildim, ne göze alabildim...

"Mecburiyetine Boyun Eğen'e"
Uzaklaş; Yoksa sana dokunurum, Yoksa yasak tanımam, Günahkâr olurum, günahım olursun, Kaç, görme, Görürsen hatırlama, Hatırlarsan ağlama. Gelme. Yoksa sana dokunurum, Dudaklarına konarım Gözlerini esir alırım Kölem olursun, Gecelerce kölen olurum, Didik didik ederim hayatını, Benden başkasına yaşatmam seni, Tarihini vururum, anılarını asarım, Yüreğine saplarım kendimi Bedeninde yatıya kalırım Teninde beklerim geleceğimi Yaklaşma; Seni alırım, Senin olurum, Özgürlüğüm yoldaş olur yanına, Sensiz düşüncelerim toprak olur, Taparım sana, yatağına tapınak derim, Yüzünde güneşler beklerim, Gitmezsen sana dokunurum Sahiplenirim seni, Sana aşkı yaşatırım, Daha küçük aşklara katlanamazsın, Benimle ölürsün... "Kavuşamayan iki dağdık, aramızda güneş vardı"

Düşünsene, en son ne zaman gün batımını izledin?

Kusur Bazen Bizden Kaynaklanır : Adamın biri artık karısının eskisi kadar iyi duymadığından korkuyormuş ve karısının işitme cihazına ihtiyaç duyduğunu düşünüyormuş. Ona nasıl yaklaşması gerektiğinden emin değilmiş. Bu durumu konuşmak için aile doktorunu aramış; doktor adamın karısının ne kadar duyduğunu anlayabilmesi için basit bir yöntem önermiş.

“Yapacağın şey şu, karından 40 adım ileride dur, normal bir konuşma tonuyla bir şeyler söyle; eğer duymazsa 30 adım ilerisinde aynı şeyi tekrarla, sonra 20 adım; cevap alana kadar aynı şeyi tekrarla” O akşam karısı mutfakta akşam yemeğini hazırlarken adam işlemi uygulamaya koymuş. 40 adım uzaklıktan karısına normal bir konuşma tonuyla seslenmiş “Hayatım bu akşam yemekte ne var?”
Cevap yok Mutfağa biraz yaklaşmış. Mesafeyi 30 adıma indirmiş ve soruyu tekrarlamış “Hayatım bu akşam yemekte ne var?”

Gene cevap yok Mutfağa biraz daha yaklaşmış, mesafe 20 adım ve tekrar sormuş “Hayatım bu akşam yemekte ne var?” Hala cevap yok
Adam mutfağın kapısına gelmiş artık mesafe iyice azalmış ve soruyu tekrarlamış
“Hayatım bu akşam yemekte ne var?” Gene cevap alamamış. Bu sefer karısına iyice yaklaşmış ve aynı soruyu tekrar sormuş “Hayatım bu akşam yemekte ne var?”
“Hayatım beşinci kez söylüyorum, tavuk”